Adios rios, adios fontes by Rosalía de Castro (poem)
The Galican poet, Rosalía de Castro (Santiago de Compostela, 1837-1885) was a pioneering female voice whose poetry and fiction addressed topics like the lack of women's independence and the plight of migrant workers. Today, she is considered a literary heroine in her native Galicia* with several museums dedicated to her life and work; however, during her lifetime, she was disregarded and her work unvalued. Since we will be walking through Galicia on the second half of our Camino, I wanted to share her voice in this post. How did Rosalía de Castro experience her homeland of Galicia and how might I experience it today?
Below you will find her poem in its original Galician (gallego) followed by the English translation. I chose this poem because 1) The poetic voice is expressed in gallego, 2) It is characteristically melancholic, 3) It reflects a major theme of Castro's work which is love of her homeland, Galicia, and 4) It paints the kinds of rural landscapes I expect to see in this part of Spain.
Adiós rios, adios fontes**
by Rosalía de Castro
by Rosalía de Castro
Adiós, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
caminiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero…
¡Quen pudera non deixar!…
Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n’é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.
Adios, adios, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adios Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe,
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo…
¡Miña terra, ¡adios!, ¡adios!
¡Adios tamén, queridiña!…
¡Adios por sempre quizais!…
Dígoche este adios chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás…
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!,¡meu lar!
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
caminiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero…
¡Quen pudera non deixar!…
Mais son probe e, ¡mal pecado!,
a miña terra n’é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.
Adios, adios, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adios Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe,
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo…
¡Miña terra, ¡adios!, ¡adios!
¡Adios tamén, queridiña!…
¡Adios por sempre quizais!…
Dígoche este adios chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás…
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!,¡meu lar!
--------------------------------------
Good-bye Rivers, Good-bye Fountains
by Rosalía de Castro
Good-bye rivers, good-bye fountains;
Good-bye, little rills;
Good-bye, sight of my eyes:
Don’t know when we’ll see each other again.
Sod of mine, sod of mine,
Sod where I was raised,
Small orchard I love so,
Dear fig trees that I planted,
Meadows, streams, groves,
Stands of pine waved by the wind,
Little chirping birds,
Darling cottage of my joy,
Mill in the chestnut wood,
Clear nights of brilliant moonlight,
Cherished ringing bells
Of the tiny parish church,
Blackberries in the brambles
That I used to give my love,
Narrow footpaths through the cornfields,
Good-bye, for ever good-bye!
Good-bye, heaven! Good-bye, happiness!
I leave the house of my birth,
I leave the hamlet that I know
For a world I haven’t seen!
I leave friends for strangers,
I leave the lowland for the sea,
I leave, in short, what I well love…
Would I didn’t have to go!
But I’m poor and—base sin!—
My sod is not my own
For even the shoulder of the road
Is loaned out to the wayfarer
Who was born star-crossed.
I must therefore leave you,
Small orchard I loved so,
Beloved fireplace of home,
Dear trees that I planted,
Favorite spring of the livestock.
Good-bye, good-bye, I’m leaving,
Hallowed blades of grass in the churchyard
Where my father lies buried,
Saintly blades of grass I kissed so much,
Dear land that brought us up.
Good-bye Virgin of the Assumption
White as a seraph,
I carry you in my heart:
Plead with God on my behalf,
Virgin of the Assumption mine,
Far, very far away hear
The church bells of Pomar;
For hapless me—alas—
They shall never ring again.
Hear them still farther away
Every peal deals out pain,
I part alone without a friend…
Good-bye land of mine, good-bye!
Farewell to you too, little darling…!
Farewell forever perhaps…!
I send you this farewell crying
From the precious coastline.
Don’t forget me, little darling,
If I should die of loneliness…
So many leagues offshore…
My dear house! My home!
Translation by Eduardo Freire Canosa
*Galicia is an autonomous community in north-western Spain.
**This poem is written in Galician (gallego) not Spanish. Gallego is spoken in Galicia by over 2 million people. Rosalía de Castro's poetry collection “Cantares Gallegos”, published in 1863, was the first literary text written entirely in gallego!
Sources:
Comments
Post a Comment